'Samen met anderen met hoofd en handen bouwen aan een betere toekomst en een gelukkiger samenleving', was het motto van de schrijver. En dat gedachtegoed heeft decennialang de levens van duizenden jongens en meisjes bepaald. Het boek, De jongens van de Hobby Club sloeg na de oorlogsjaren direct aan, en  toen er in 1949 ook nog een tijdschrift: Hobby Club werd uitgebracht ontstonden er al gauw her en der in het land echte Hobby Clubs. In één jaar tijd kwamen er meer dan 70 van de grond exact gemodelleerd naar die in het boek en de drie vervolgen daarop: De Hobby Club op avontuur in Zwitserland, De Hobby Club op avontuur in de USA en de De Hobby Club breekt baan. ‘Samen met anderen met hoofd en handen bouwen aan een betere toekomst en een gelukkiger samenleving’, was het motto van de schrijver zelf, en dat gedachtegoed heeft decennialang de levens van duizenden jongens, en later meisjes, bepaald.

Het waren allemaal boeken en tijdschriften waar je als jonge jongens en meisjes van smulde. Ik heb nog een boek van De jongens van de Hobby Club in mijn boekenverzameling dat De Vries heeft geschonken aan de Hobby Club Drachten waarin hij het volgende heeft geschreven: "Voor Wietze Hoogeveen, ter herinnering aan de gezellige avond van de Hobby Club Drachten, de schrijver Leonard de Vries, 24 juli 1948". Mogelijk heeft hij hier inspiratie opgedaan voor de uitgave van het tijdschrift Hobbyclub dat uitkwam in september 1949.  Ik heb heel veel versterkers, radio's en zenders in elkaar geknutseld. De radio onderdelen haalde ik in die tijd uit de dump en uit kapotte en oude radio's die ik kreeg van ooms en tantes.  Later kwamen de kant en klare bouwdozen van Amroh, Maxwell en Philips. Leonard de Vries vond dat bouwdozen gedoe maar niets. Je moest volgens hem gewoon  de onderdelen slopen uit oude militaire sets of  los kopen bij Aurora Kontakt, Radio Peeters, en dergelijke radio-onderdelen winkels. Als jongen deed ik dat ook,  maar je kon de "vooruitgang" niet tegenhouden  en zo bestelde je steeds weer de gratis prospectus van de schriftelijke radiocursus Maxwell en smulde van de bijgevoegde schema's van de Pupil, de Padvinder en de grote Duitse super-heterodyne ontvangers. Ik hing ze aan de wanden van mijn kamertje. Ook de jaarlijks uitgegeven prospectussen van de radio-onderdelen winkels haalde ik direct op zodra ze uitkwamen.

De boeken van Leonard de Vries vormden de basis voor het kiezen van mijn hobby fotografie, mijn beroepskeuze voor radiotechniek en elektronica en de banen bij het Amerikaanse bedrijf  Tektronix en Philips. En er zijn heel veel mensen met mij, die hun beroep kozen naar aanleiding van zijn boeken, zo inspirerend en motiverend waren die.

Het mooie van de techniek in die tijd was dat je alles kon begrijpen als je er eenmaal indook. Je wist hoe een radiolamp werkte en wikkelde zelf je spoelen. De laatste dertig, veertig jaar zijn het alleen nog maar geïntegreerde  modules die je aan elkaar moet knopen: Je stopt er iets in en er komt weer iets uit, maar je hebt geen flauw idee van hoe of wat. Maar net als veel naoorlogse idealen stortte ook de wereld van de Hobby Clubs in de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw in, door onder meer de komst van de televisie, de toenemende individualisering van de samenleving en de welvaart als boosdoeners”. Ad van de Graaf zag het met lede ogen aan, maar had zijn eigen jeugd en de boeken van Leonard de Vries voor geen goud willen missen. In zijn jonge jaren had hij geen geld om de boeken te kopen. Nu heeft hij alle boeken van Leonard de Vries verzameld en staat het boek “De Jongens van de Hobby Club” te pronken in zijn boekenkast met ervoor een echte  Leica camera zoals die jongen op de voorplaat van het boek “De jongens van de Hobby Club” in zijn hand heeft.